ਦੁਬਈ: ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਦੀ ਜ਼ਾਰਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਮਾਂ ਦੀ ਬੇਬਸੀ, ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਮੀਦਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਲੜਾਈ ਜਾਰੀ

ਦੁਬਈ, 26 ਸਤੰਬਰ- ਦੇ ਇੱਕ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਇੰਟੈਂਸਿਵ ਕੇਅਰ ਯੂਨਿਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸ਼ਾਇਸਤਾ ਤਾਹਿਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਮੀਦ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਦੀ ਮਿਲੀ-ਜੁਲੀ ਛਾਪ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਦੀ ਇਹ ਮਾਂ ਆਪਣੀ ਨੌਜਵਾਨ ਧੀ ਡਾ. ਜ਼ਾਰਾ ਲਈ ਹਰੇਕ ਸਾਹ ਨਾਲ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਜ਼ਾਰਾ, ਜੋ ਕਿ ਪੇਸ਼ੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਡਾਕਟਰ ਹੈ, ਕਈ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਜੰਗ ਲੜ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਫੇਫੜੇ ਇੰਨੇ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨੁਕਸਾਨੇ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਕੰਮ ਕਰਨ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਰਹੇ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ECMO ਮਸ਼ੀਨ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੈ—ਇੱਕ ਐਸੀ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਅਸਥਾਈ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਆਕਸੀਜਨ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਦ ਤੱਕ ਮਰੀਜ਼ ਟ੍ਰਾਂਸਪਲਾਂਟ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ।

ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਾਰਾ ਨੂੰ ਫੇਫੜਿਆਂ ਦੇ ਟ੍ਰਾਂਸਪਲਾਂਟ ਲਈ ਕੁਝ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮਾਪਦੰਡ ਪੂਰੇ ਕਰਨੇ ਹੋਣਗੇ। ਉਸਦਾ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ, ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਦਵਾਈਆਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣਾ, ਬੈਠਣ ਅਤੇ ਕੁਝ ਕਦਮ ਤੁਰ ਪਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸੁਧਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸੀਟੀ ਸਕੈਨ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਦੇ ਆਮ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਈਈਜੀ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵੀ ਉਮੀਦ ਜਗਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਆਕਸੀਜਨ ਦੀ ਲੋੜ ਘੱਟ ਕੇ 1.5 ਲੀਟਰ ਤੱਕ ਆ ਗਈ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਦੇ ਫੇਫੜੇ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹਨ, ਪਰ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ECMO ਤੋਂ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਛੁਟਕਾਰਾ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਟ੍ਰਾਂਸਪਲਾਂਟ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੋਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਜ਼ਾਰਾ ਦੇ ਸਹਿਕਰਮੀ ਅਤੇ ਕਰੀਬੀ ਦੋਸਤ ਡਾ. ਇਬਰਾਹਿਮ ਖਾਨ ਨੇ ਇਸ ਮੁਸ਼ਕਲ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀ। ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਸਗੋਂ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵੀਜ਼ਾ ਲਈ ਵੀ ਦੌੜ-ਭੱਜ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, “ਜ਼ਾਰਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੋਰਾਂ ਲਈ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਦਾ ਸਰੋਤ ਰਹੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਫ਼ਰਜ਼ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹੀਏ। ਡਾਕਟਰ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਆਪਣੇ ਪੇਸ਼ਾਵਰ ਫਰਜ਼ ਅਤੇ ਦਿਲੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨੂੰ ਸੰਤੁਲਿਤ ਕਰਨਾ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਚ ਸਕੇ।”

ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਉਸਦੀ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਜੰਗ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਸਦੀ ਚਚੇਰੀ ਭੈਣ ਸੂਫ਼ੀਆਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, “ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਮੇਰੀ ਚਚੇਰੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਯੋਧਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਾਂਗੇ ਜਦ ਤੱਕ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਹਤਮੰਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।”

ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਪੀੜਾ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਸ਼ਾਇਸਤਾ ਲਈ ਹੈ। ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਸਾਹ ਲੈਂਦੇ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਵਿੱਤੀ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਪੀਲ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਵੀ ਦਿਲ ਪਿਘਲ ਸਕਦਾ ਹੈ: “ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਪਾਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰੇ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। ਉਸਦੀ ਹਰ ਧੜਕਣ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ, ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਉਮੀਦ ਹੈ।”

ਜ਼ਾਰਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮਰੀਜ਼ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਸੈਂਕੜਿਆਂ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਵੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਘਰੋਂ ਦੂਰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਸੇਵਾ ਲਈ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਸਦੇ ਡਾਕਟਰ ਆਸ਼ਾਵਾਦੀ ਹਨ, ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀ ਉਸਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਸਵਾਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਜ਼ਾਰਾ ਆਪਣੀ ਇਹ ਜੰਗ ਜਿੱਤ ਪਾਏਗੀ? ਸਭ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਸਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਅਤੇ ਰੱਬ ਦੀ ਰਹਿਮਤ 'ਤੇ ਟਿਕੀਆਂ ਹਨ।